فیلسوفی در بستر مرگ افتاده بود.یکی از مریدانش به دیدار استاد شتافت.از استاد پرسید:

«چیز دیگری نیست تا به این مرید خود بگویید؟»

پس پیر دانا دهان گشود و از مرد جوان خواست داخل دهانش را بنگرد.آنگاه پرسید:«زبانم هنوز سر

جایش است؟»مرید پاسخ داد:البته!

دندانهایم چطور؟هنوز سر جایشان هستند؟

مرید جواب داد:خیر.

پیر گفت:میدانی چرا زبان بیشتر از دندان ها عمر می کند؟چون نرم است و انعطاف پذیر.

دندان ها زودتر میریزند چون سخت اند.

حال همه آنچه ر ا ارزش فهمیدن داشت،فهمیدی!چیز دیگری ندارم تا به تو بیاموزم.

منبع:خوشبختی ساختنی است نه یافتنی/مسعود لعلی