بی تردید در عصر غیبت که آدمیان از حضور فیزیکی امام معصوم کم بهره و

در انتظار ظهور او به سر می برند،مسئولیت های بسیاری را بر عهده دارند

که از جمله آنها است:زمینه سازی برای ظهور منجی،اصلاح خویش و دیگران

و از همه مهم تر انتظار فرج است.

انتظار فرج

اصل انتظار فرج،از یک اصل کلی اسلامی و قرآنی،یعنی «حرمت یأس از

روح الله»استنتاج می شود.بدین سان که مؤمن به عنایات الهی هرگز و در

هیچ شرایطی امید خویش را از دست نداده و تسلیم یأس و نا امیدی و

بیهوده گرایی نمی شود.

اما در اصطلاح،انتظار حالت کسی است که از وضع موجود ناراحت و برای

ایجاد وضع بهتری تلاش می کند.منتظر بر این باور است که روزگاری

شدت ها برای اهل حق و اهل صبر پایان می یابد و نباید مقهور دستگاه های

فاسد شد؛بنابرین در انتظار دو عنصر وجود دارد:امید و آرزو؛امید به این معنا که

پیروزی دشمنان دین و انسانیت را موقتی بشماریم و تسلیم آنها نشویم و آرزو

به این معنا که ظهور در عین اینکه جنبه های خارق العاده دارد،با کمک یک عده

یاران شایسته و هم فکر انجام می شود.

بر اساس آموزه های اندیشه مهدویت،انتظار منجی از فضیلت و جایگاه ممتازی

برخوردار بوده و یک گونه تکلیف و عمل به شمار می آید؛چنان که

پیامبر اکرم (ص) فرمودند:بر ترین کار های امت من،انتظار فرج از خداوند است.

بنابرین بر همگان بایسته است انتظار را به عنوان یک تکلیف عملی در زندگی

دنیوی خویش به کار گیرند و از ره آوردهای آن در زندگی خود بهره برند.