ای خدای من!چشمان اندیشه را یارای نظر بر ذات بی مثال تو نیست

و من از معرفت تو،آن گونه که لایق توست،محرومم؛پس تو را در آیینه ی

هستی نظاره می کنم و اوصاف تو را در یکایک آفریدگارانت سراغ می گیرم.

کتاب هستی را ورق می زنم و «نام های نیکویت» را بر آن می خوانم.

پروردگارا!در هر کرانه ی این جهان پر شکوه زمزمه ی نام توست و هر که و

هر چه،نشانی از تو دارد،از تو راه می نماید.زیبایی های عالم جلوه ی جمال

تو و خوبی های آن روایت گر کمال تو می گوید و عظمت های آن پرتوهایی از

شکوهمندی جدال تواند.

خدایا!اگر تو خود صاحب این خوبی ها و کمالات نبودی،چگونه می توانستی

این گونه به دیگران خوبی و کمال ببخشی؟

پس ای خدای من!تو را با نام همه ی خوبی ها می خوانم و با همه ی

اسم های نیکو صدا می زنم.

خداوندا!همراه با تأمّل در کتاب هستی،کتاب زندگی را نیز می گشاییم،

همان کتابی که کلام توست و تو خود به من هدیه کرده ای.

خدای من!شیرین تر برای من نام هایی است که تو خود را با آنها خوانده ای

و برگ برگ کتابت را با آن ها مزیّن ساخته ای!

خدای من!گر چه لطف و رحمتت در جهان گسترده است و خوبی هایت همه ی

عالم را پر کرده است،امّا می دانم که مثل هیچ یک از آن ها نیستی.زیرا تو

خالقی و آنها مخلوق،تو سر چشمه ی نوری و آن ها پرتو نور،تو اقیانوس

بی کرانه ای و آن ها جویبارانی خرد در دل کوهساران.

همه ناقصند و تو کامل،همه محدودند و تو نا محدود،همه فانی اند و تو جاوید.