زندگی در صدف خویش گهر ساختن است/در دل شعله فرو رفتن و نگداختن است

صدف کوچک متوجه شد که از میان پوسته اش چند شن ریز وارد شده اند و توی

دلش نشسته اند.با این که چند دانه شن بیشتر نبودند،ولی دردش خیلی زیاد بود.صدف ها

هم با این که ساکت اند،حس دارند و درد را می فهمند.خیال می کنید صدف چه کرد؟

از دست شن هایی بی رحم شکایت کرد؟سر و صدا راه انداخت که چرا چنین وضیعت

دردناکی برای او پیش آمده؟  «نه»

هیچ کدام از این کارها را نکرد و فقط همین طور آرام  کف دریا نشست.به خودش گفت:«حالا

که نمی توانم شن ها را از بدنم بیرون کنم،سعی می کنم بهتر و بهترشان کنم.»

حالا سال های سال گذشته و دانه ی شن کوچک،که آن قدر آزارش می داد،تبدیل به یک

مروارید زیبا شده است،مرواریدی براق و درخشنده.

یک صدف کوچک با چند دانه شن چه ها نمی کند!و خدا می داند که اگر ما آدم ها با

چیز های کوچکی که آزارمان می دهند و وارد صدف زندگیمان می شوند،همان کاری را بکنیم

که صدف کوچک کرد،چه ها که نمی توانیم بکنیم.

«برای یادگیری آئین تأثیر گذاری باید تفاوت کنش و واکنش را بدانی.

کنش،بازتاب قدرتمندانه نسبت به شرایط سخت زندگی است و

واکنش،عمل منفعلانه-آه و ناله-است.»

منبع:خوشبختی ساختنی است نه یافتنی/مسعود لعلی