یکی از مهم ترین آیاتی که در فضیلت امیرالمؤنین(ع) و فاطمه زهرا (س) و

حسنین علیهما السلام نازل شده آیات سوره مبارکه هل أتی(انسان)

می باشد که شأن نزول آن مربوط به ایثار طعام این خانواده در سه شب

متوالی است که همه روزهای آن روزه بوده و غذای خود را به مسکین

و یتیم و اسیر ایثار نموده و خود فقط با «آب» افطار نمودند.

در سال ششم هجری دو کودک خرسال خانه امیرالمؤمنین(ع)یعنی

امام حسن(ع)و امام حسین(ع)بیمار شدند.به پیشنهاد پیامبر(ص)نذر کردند

که به شکرانه بهبودی کودکان دلبندشان سه روز روزه بگیرند.کودکان شفا

گرفتند.حضرت علی(ع) و فاطمه(س) و بچه ها روزه گرفتند.امیرالمؤمنین مقدار ی

جو گرفتندتاحضرت فاطمه(س)آرد کنندوبرای افطار نانی تهیه شود،

خانم فاطمه (س) یک سوم آنها را آرد نمود؛تنور روشن شد؛بوی نان فضای

خانه را پر کرده بود.هنگام افطار رسید مسکینی درب خانه را کوبید و کمک

خواست،اهل خانه نان را به مسکین دادند و خود با آب افطار کردند.

روز دوم یتیمی درب خانه را کوبید و در سفره افطار جز آب چیزی باقی

نگذارد.نیازمندان شهر که خانه ای را به مهربانی و بخشندگی خانه اهل

بیت پیامبر نمی شناختند،هر روز به درب خانه می آمدند.

روز سوم اسیری آمد و کمک خواست.نان امشب هم به آن مرد نیازمند

داده شد.

زمانی که پیامبر (ص)،فاطمه(س) و فرزندانش را در آن حال دید اشک

چشمان پیامبر را پر کرد.

فرشته وحی در این هنگام سوره دهر را نازل کرد:«…و(با وجود نیاز خود)

به مسکین و یتیم و اسیر طعام می دهند.ما تنها برای رضای خدا به شما

غذا دادیم ما از شما نه پاداشی می خواهیم و نه تشکری.خداوند آنان را

از شرّ آن روز (قیامت) نگه می دارد و در حالتی که شادمان هستند از آن

ها استقبال می کند»