برادر مهدوی در محضر علامه حسن زاده شروع به صحبت کردند و گفتند:دوستان ما بحمد الله

چندین سال است جلسۀ دعای ندبه ای دارند و صبح های جمعه دور هم جمع می شوند و

دعای ندبه می خوانند ولی آن چنان حالی که باید داشته باشیم،نداریم،چه کنیم که یک حال

و انقلاب درونی در ما ایجاد شود که اقلاً دعاها را با سوز و گداز بیشتری بخوانیم؟شما

بفرمایید چه کنیم؟

استاد با لبخند خاصی فرمود:آقا،البته استقامت داشته باشید،ول نکنید،خسته

نشوید،استقامت و مداومت را در حد وجوب داشته باشید،راه رسیدن به حقیقت،مجاز

است.شما مجاز را قنطرۀ حقیقت بگیرید،من در یک غزل گفته ام:«به حقیقت برسیدم  ولی از

راه مجاز».سعی کنید عملاً کار کنید،رفتارتان را پاک کنید:کونوا لنا زیناً و لا تکونوا لنا شیناً.

منبع:داستان های عارفانه/در آثار علامه حسن زاده آملی/عباس عزیزی