یکی از نعمت های بزرگ الهی الفت و محبت است که در قلوب مسلمانان نهاده است.

چنانچه آنها را چون اعضای یک پیکر در درد و رنج و سرور و شادمانی هم شریک کرده

است.به تعبیر قرآن کریم تنها جامعۀ اسلامی است که آحادش رحمت متقابل دارند؛ چرا

که«خداوند متعال نعمت الغت را به قلوب ایشان ارزانی کرده» «تا در سایه این نعمت بزرگ

همه با هم برادر باشند»،پس ایشان را از اختلاف و تفرقه بر حذر داشته و می فرماید:

«و لا تکونوا کالذین تفرقوا و اختلفوا»مانند کسانی نباشید که اختلاف کردند و پراکنده شدند.

همچنین راه پرهیز از تفرقه را به ایشان آموخته،می فرماید:«واعتصموا بحبل الله و لا تفرقوا»

همگی به ریسمان محکم خدا چنگ بزنید و پراکنده نشوید.

از مجموع آیات و روایاتی که در این باب به دست ما رسیده می توان فهمید که خداوند متعال

به دوستی و الفت انسان ها به ویژه مسلمانان اهمیت بسیار می دهد و تفرقه و دوری را نمی پسندد.

پیامبر گرامی اسلام می فرماید:«کسی که برای خدا با کسی برادری کند،خداوند درجه ای در بهشت

به او می دهد که با هیچ عملی نمی توان به آن برسد.

امیر المؤمنین علی (ع) می فرماید:نا توان ترین مردمان کسی است که نتواند دوستی پیدا کند و

نا توان تر از او کسی است که دوستان خود را از دست بدهد.

پیامبر گرامی اسلام می فرماید:«هر کس را خداوند تعالی بخواهد خیری برساند،دوست صالحی به او

می دهد که اگر خدا را فراموش کرد به یاد آورد و اگر خدا را یاد کرد کمکش کند.

منبع:علم اخلاق/محمد رضا جبّاریان