آنروز روز جنگ و عاشورای خون بود

تا قتلگاه عشق صحرا لاله گون بود

آنروز دشت ماریه شور دگر داشت

در قلب تا سوعاش عاشور دگر است

آنروز با هم روبه رو شد کفر و ایمان

پیروز  شد  اسلام   بر عمال  شیطان

آنروز  خون   سرخ  ثار الله  جوشید

ماه بنی هاشم چو حیدر بر خروشید

آنروز بر چشم ملایک همچو شب بود

روز  بروز  جنگ  اسلام   و  عرب  بود

حب الحسین رشته تحصیلی شماست

دانش سرای عشق و جنون شهر کربلاست

در    مبحث    حسین    شناسی  موفقید

موضوع بحث سینه زدن پای روضه هاست

تا    روز     محشر    مدرکتان    نمی دهند

برگ   قبولی   همه  در  پوشه   خدا ست

پایین   کارنامه   هر   شخص   نوشته  اند

این  مهر سرخ،مهر  شهنشاه  کربلاست

محشر   کنار   درب   چنان   داد  می زنند

مردم  ندیده  اید  که  آقای  ما  کجاست؟

تنهابه عشق اوست که به اینجارسیده ایم

جنت  بدون  حضرت  ارباب  بی  صفا ست

ناگاه   جبرئیل   امین    ناله    می زند

آقایتان حسین همان آقای بی سر است

محشر دوباره  از غم  او  سینه  می زنید

آنجا خدا به خیر کند محشری به پا ستپ

از زمین تا آسمان آه است می دانی چرا؟

یک  قیامت  در  راه  است می دانی چرا؟

بر سر هر نیزه خورشیدی ست ماه تمام

برسرهر نیزه یک ماه ست می دانی چرا؟

بی تردید در عصر غیبت که آدمیان از حضور فیزیکی امام معصوم کم بهره و

در انتظار ظهور او به سر می برند،مسئولیت های بسیاری را بر عهده دارند

که از جمله آنها است:زمینه سازی برای ظهور منجی،اصلاح خویش و دیگران

و از همه مهم تر انتظار فرج است.

انتظار فرج

اصل انتظار فرج،از یک اصل کلی اسلامی و قرآنی،یعنی «حرمت یأس از

روح الله»استنتاج می شود.بدین سان که مؤمن به عنایات الهی هرگز و در

هیچ شرایطی امید خویش را از دست نداده و تسلیم یأس و نا امیدی و

بیهوده گرایی نمی شود.

اما در اصطلاح،انتظار حالت کسی است که از وضع موجود ناراحت و برای

ایجاد وضع بهتری تلاش می کند.منتظر بر این باور است که روزگاری

شدت ها برای اهل حق و اهل صبر پایان می یابد و نباید مقهور دستگاه های

فاسد شد؛بنابرین در انتظار دو عنصر وجود دارد:امید و آرزو؛امید به این معنا که

پیروزی دشمنان دین و انسانیت را موقتی بشماریم و تسلیم آنها نشویم و آرزو

به این معنا که ظهور در عین اینکه جنبه های خارق العاده دارد،با کمک یک عده

یاران شایسته و هم فکر انجام می شود.

بر اساس آموزه های اندیشه مهدویت،انتظار منجی از فضیلت و جایگاه ممتازی

برخوردار بوده و یک گونه تکلیف و عمل به شمار می آید؛چنان که

پیامبر اکرم (ص) فرمودند:بر ترین کار های امت من،انتظار فرج از خداوند است.

بنابرین بر همگان بایسته است انتظار را به عنوان یک تکلیف عملی در زندگی

دنیوی خویش به کار گیرند و از ره آوردهای آن در زندگی خود بهره برند.

تو اگر می بینی بعضی ها در برابر سختی ها و بلا ها مثل کوه ایستاده اند

و مقاومند و صبورند،رازش درک همین نسبت است.

آنان عمر مثلاً 70ساله را که حدود 25000 روز است،روزهای اندکی می شمارند.

پس صبر می کنند و در برابر طوفانها می ایستند تا آن طرف خط که بی نهایت است

راحت باشند.در این سو پای ما آماده می گردد،با رنج و فشار و درد.

در این سو سخت می تازیم تا آن مقصد بی مرز.

فهم حقیقت دنیا که حقیر است و کوتاه از طرفی،و از سوی دیگر توجه به اینکه انسان همه

چیز را نو و جدید و برای همیشه می خواهد آدمی را به این نکته واقف می سازد که دنیا با

همه ی تنوعات و زرق و برقش جایی برای بار انداختن نیست چرا که رو به زوال و کهنگی

است.«انا جعلنا ما علی الارض زینةً لها … و انا لجاعلون ما علیها صعیداً جرزاً.»

و انسان در این گذر گاه باید با راهنمایی راه بلدی،خودش را به آن طرف خط،سالم برساند.

من صبر را از حضرت زینب (س) یاد گرفتم که در آن مصیبت و سختی فرمود:

« جز زیبایی چیزی ندیدم» خدا یا صبری هچون صبر حضرت زینب به ما عطا فرما.«آمین»