در سفری امام حسن علیه السلام با پای پیاده به سوی مكه حركت می‏كرد. در میانه راه پای مبارك

آن حضرت ورم نمود و شخصی به ایشان عرض كرد: «لو ركبت لیسكن عنك هذا الورم; ای كاش سوار

مركب می‏شدید تا این ورم [پای] شما تسكین پیدا كند.» امام علیه السلام فرمودند:

«كلا و لكنا اذا اتینا المنزل فانه یستقبلنا اسود معه دهن یصلح لهذا الورم فاشتروا منه و لاتماسكوه;

هرگز! [سوار بر مركب نمی‏شوم] و لكن وقتی به منزلگاه [بعدی] رسیدیم، شخص سیاه پوستی نزد

ما می‏آید كه روغنی دارد و برای [درمان] این ورم خوب است، روغن را از او بخرید و نسبت‏ به او بخل نورزید.»

یكی از غلامان به ایشان عرض كرد: بعد از این منزل منزلی كه شخص سیاه پوستی در آن باشد وجود

ندارد تا برای شما روغن بخریم.امام فرمودند: «آری چنین كسی را خواهیم یافت.» پس از آنكه مقداری

راه پیمودند،شخص سیاه پوستی جلوی آنها آمد، امام علیه السلام فرمود: آن سیاه پوست نزد شماست،

روغن را از او بخرید.آن شخص سؤال كرد: این روغن را برای چه كسی می‏خواهید؟

شخصی گفت: برای حسن بن علی علیهما السلام.آن سیاه پوست گفت: مرا نزد او ببرید.

پس از آنكه او به نزد امام علیه السلام آمد، عرض كرد:

«یابن رسول الله! انی مولاك لاآخذ ثمنا و لكن ادع الله ان یرزقنی ولدا سویا ذكرا یحبكم اهل البیت;

ای فرزند رسول خدا!من غلام تو هستم و پول این روغن را نمی‏گیرم. لكن از خدا بخواه كه پسری سالم به من

عطا كند كه دوستدار شما اهل بیت‏باشد.» بعد از آن به بركت دعای امام علیه السلام آن شخص دارای چنین

فرزندی شد.

منبع:مناقب ابن شهر آشوب،جلد3/مدینة المعاجز/بحار الانوار،جلد43