مرحوم علامه مجلسی از مرحوم شیخ جعفر بن ذهدری روایت می کند

که فرمود:در ایّام کودکی به فلج دچار شده بودم و توانایی حرکت نداشتم.

جدّۀ پدری من بعد از وفات برای معالجۀ من تلاش زیادی کرد ولی ثمری نداشت.

سپس پزشکان بغداد را به یاری طلبید و ایشان نیز از معالجه نا امید شدند،تا این

که به او گفتند که من را زیر قبّۀ حضرت صاحب الزمان (ع) در حلّه بگذارد شاید

خداوند به لطف حضرت صاحب الزمان (ع) سلامتی عنایت فرماید.

چون من را زیر قبّه گذاردند و رفتند،ناگهان جمال دل ربای آن سرور را مشاهده

کردم که فرمود:برخیز!

عرض کردم:ای آقای من!توان برخاستن ندارم.

فرمود:به اذن خدای تعالی برخبز و در ایستادن به من کمک نمود.چون بر خاستم،

اثری از فلج در خود ندیدم.

در این هنگام مردم به سوی من هجوم آوردند و برای تبرّک،لباس های مرا تکّه تکّه

کرده با خود بردند و با لباس های خود مرا پوشاندند.

منبع:صفای دل/"کرامات امام زمان (عج)"/برگرفته از کتاب عبقری الحسان/زهرا برقی